Amen.
Przeważnie słowo amen występuje w Starym Testamencie w kontekście sakralno-kultowym, oznacza odpowiedź na słowo Boże, Boże obietnice, groźby itp. (Pwt 27, 15-26; Jr 11,5).
Czasem też jest odpowiedzią jednostki lub wspólnoty na doksologię (1 Krn 16,36; Ne 8,6). W obu przypadkach oznacza żywe potwierdzenie.
W Księdze Powtórzonego Prawa (Pwt 27, 16-26) znajdujemy wiele oświadczeń Lewitów, na które ludzie odpowiadają amen. 1 Księga Kronik (16, 36) wskazuje na to,
że w czasach Króla Dawida, ludzie odpowiadali amen, gdy słyszeli błogosławieństwo: Niech będzie błogosławiony Jahwe, Bóg Izraela teraz i na wieki.
Dwoistość znaczenia słowa amen zanikła całkowicie w przekładach – Septuaginta i Wulgata tłumaczą słowo amen przez tryb życzący (gr. genoito, łac. fiat – niech się stanie).
Septuaginta zachowuje jednak hebrajską postać słowa amen, gdy stanowi ono aklamację liturgiczną (np. Ne 5,13).
Nie całkiem jasny jest fragment Iz 65,16, w którym zostało użyte wyrażenie „Bóg Amen” – począwszy od Septuaginty, tłumaczy się ten fragment najczęściej wyrażeniem „prawdziwy Bóg” lub „wierny Bóg”.
źródło: wikipedia