Modlitwa w czasie osamotnienia

Panie Jezu,

dziękuję Ci, że JESTEŚ

i że zawsze jesteś przy mnie – jak niezawodny przyjaciel.

Dziękuję, że mogę zwrócić się do Ciebie – tak po prostu,

kiedy tylko mam takie pragnienie czy taką potrzebę.

Wiem, że Ty chcesz Panie Jezu,

by ludzie przychodzili do Ciebie ze wszystkimi swoimi sprawami:

Ty zawsze na nas czekasz,

zawsze Jesteś gotów ofiarować nam swoją łaskę, siebie…

Panie, dopiero teraz, kiedy czuję się opuszczony przez ludzi

( nikt do mnie nie przychodzi, nie pisze, nie dzwoni),

dociera do mnie ta niepojęta prawda,

że Ty – sam Bóg wszechmogący –

jesteś niejako opuszczony przez nas, ludzi,

i w pewnym sensie na nas czekasz.

Czekasz, bo chcesz obdarować nas swoimi łaskami,

chcesz, abyśmy je przyjęli – bo wiesz, że ich potrzebujemy…

Czy stworzenie może zapomnieć o swoim Stwórcy?

A jednak ja zapomniałem o Tobie,

nie pamiętałem o moim Bogu przez długi czas –

czas zabiegania, zapracowania, wszelakiego działania…

Panie Jezu, dziękuję Ci za to doświadczenie osamotnienia,

opuszczenia przez ludzi:

dziękuję, że przytuliłeś mnie do swego Serca i ukoiłeś moją duszę.

Już wiem, że wszystko ma sens tylko w Tobie,

życie ma sens tylko z Tobą –

zarówno życie doczesne tu na ziemi,

jak i życie wieczne.

Kocham Cię, Panie Boże, mój Stwórco i Zbawco.

Twoją jestem własnością i do Ciebie należeć pragnę.